عضلات ساعد ناحیه از اندام فوقانی بدن می باشد که مابین آرنج و مچ را در بر می گیرد. در آناتومی بدن اصطلاح ساعد برای مشخص کردن و جداسازی این ناحیه از اندام دست بکار می رود ولی از نظر فنی بخش تحتانی دست را ساعد می شناسیم.

به عبارت دیگر ساعد عضوی از اندام حرکتی فوقانی (جلویی) بدن بین آرنج تا مچ است که در بسیاری از پستانداران، پرندگان و خزندگان وجود دارد و از دو استخوان زند زیرین (اولنا) و زند زبرین (رادیوس) تشکیل شده‌است.

تقویت و ساخت عضلات زیبای ساعد فقط به خاطر زیبایی اندام نیست، این درست است که بالاتنه با ساعد های بزرگ زیباتر دیده می شود. ولی تقویت عضلات ساعد می تواند قدرت چنگ زدن و گرفتن و نگه داشتن هالتر در برخی حرکات چند مفصلی و اصلی چون ددلیفت گردد.

عضلات ساعد شامل سه بخش:
1- ماهیچه بازویی‌زبرزندی که بالای ساعد و نزدیک آرنج را شامل می شود.
2-فلکسورها عضلاتی که ناحیه زیرین ساعد را تشکیل می دهند.
3- اکستنسورها گروه عضلانی کوچک روی دست که در نزدیک مچ دست می باشند.

کوچکی این عضلات و شامل بودن فیبر عضلانی کند باعث می شود این عضلات رشد کند و بسیار آهسته ای داشته باشند.

برخی معتقدند حرکاتی چون ددلیفت، زیربغل هالتر خم و انواع شراگ باعث تقویت ساعدها می شود و نیازی به اجرای حرکات ساعد نمی باشد، ولی اینطور نیست چون نگه داشتن هالتر به صورت ایزومتریک صورت می گیرد، در واقع ساعدها فشاری نزدیک به حالت ساکن را تحمل می کنند و در نتیجه عضلات تمرین زیادی را شامل نمی گردند.

ساعد ها در اکثر حرکات بدنسازی مخصوصا حرکات جلو بازو چون جلو بازو چکشی و جلو بازو مچ معکوس درگیر و تمرین داده می شوند. در حرکات ساعد نباید از وزنه های سنگین و تکرارهای سرعتی استفاده شود. تمرکز و سرعت و کنترل در اجرای حرکات ساعد امر مهمی می باشد که همواره باید رعایت شود.